Het waardevolle van spiegels ~ Hoe de ander jou iets kan leren over jezelf

"Ben jij wel eens geraakt door een kind? Het mooie, pure, het échte? Dat komt omdat je dan eigenlijk jezelf ziet."

Ik had het wel vaker gehoord, maar begreep het nooit echt. "Ben ik ook zo mooi?"
Ik kon dat niet écht voelen bij mezelf. Totdat ik me, in mijn eigen proces, verdiepte in familieopstellingen.

Nu weet ik: dat pure, échte, dat zit ook in jou. In mij. In iedereen. Alleen zijn velen van ons het bewust zijn daarvan "ergens" kwijtgeraakt.

Ik zal proberen uit te leggen hoe het voor mij duidelijk werd.

Word je wel eens geraakt door het gedrag van je kind? Je partner? Je vader? je moeder? Een collega? ...Of wie dan ook?
Wie niet, zou je zeggen...

Dat is ook een spiegel. Maar dan van onzekerheid, pijn of angst of boosheid die nog in jou "verstopt" zit. Dan wordt er iets geraakt in jou wat gezien wil worden. Maar dat voelt niet altijd meteen zo. Wat je voelt is onzekerheid, angst, boosheid, irritatie. Naar die ander.
Maar het raakt iets IN JOU.
Iets wat jij vanuit jouw eigen kind zijn, jouw familie, met je meedraagt. Vaak onbewust. Of in ieder geval niet voldoende bewust. Uit loyaliteit.

Wát het precies in jou raakt, is iets dat je dus niet kunt bedènken. Het is immers vaak (gedeeltelijk of helemaal) onbewust.
Maar je kunt het wèl vóelen. Je zou kunnen zeggen: wanneer dat gebeurt, wìl het gevoeld worden!

In een individuele familieopstelling kun je voelen wat dat nou is, waar dat wat jou raakt vandaan komt. Wanneer je in het midden van jouw leven staat, met je familie om je heen. Je kunt dan zien wat jouw plek is en daar krijg je al een bepaald gevoel bij. Ook naar de andere aanwezige familieleden voel je iets. Vaak is het er letterlijk, in je lichaam. Wanneer je op hun plek gaat staan, wordt er nòg meer duidelijk.
Je kunt anderen in je familie dan anders zien.
En vooral dus... Voelen!
Dat wat je met denken en woorden niet kunt vinden.

En dat voelen is wat voor mij zo doorslaggevend is geweest. Waardoor ik alles ging begrijpen en een plek kon geven.
Ik kon namelijk vóelen wie mijn ouders in wèrkelijkheid zijn. Dat wat ik nooit had kunnen bedenken. Met hun in mijn opstelling, ook door op hun plek te gaan staan, kon ik uiteindelijk voelen dat zij die puurheid, die échtheid, óók in zich hebben. En daarnáást voelde ik de last die zij met zich meedragen vanuit hùn verleden. Daardoor begreep ik ineens helemaal, met hart en ziel (en dat is anders dan met je hoofd), waarom ze mij als kind niet konden geven wat ik nodig had. Ik voelde juist respect. Het gemis (en de boosheid, de angst, de onzekerheid) verdween daarmee als sneeuw voor de zon. Omdat ik het zo duidelijk voelde en snapte. Ook wat ik deed als kind: hun last, uit loyaliteit, (onbewust willen dat het goed met hun ging) willen overnemen.

Wat daarvoor in de plaats kwam, is prachtig en zo helend:
Door dat mooie, pure, échte in hun, èn hun last, los van elkaar te zien, en vervolgens de last die ik onbewust droeg te laten waar hij hoort...
kon ik de liefde weer voelen stromen!

En ik voelde me...
Volwassener
Ruim
Licht
Los
Ik voelde RUST!

Ineens kon ik óók de liefde in mezelf voelen.
De pure, mooie, échte ik!
Zonder last. Ik had niets meer nodig van mijn ouders. Dat was weg! Het voelde zelfs gek dat ik ooit zo gedacht had!
Nu voelt alles anders.
Sta ik veel steviger in het leven. Liefdevoller ook. Naar mezelf en anderen.

Want wanneer je dàt kunt voelen, die pure liefde die stroomt, ook in jezelf, zal dat doorwerken naar je kinderen, je partner, je ouders, je collega... naar iedereen!

En dan, zul je zien, word je niet meer geraakt in dat wat jou pijn deed, irriteerde, of verdrietig maakte.
Nee, dàn spiegelen zij juist het mooie, pure, échte in jou.
Dat kun je dan ook zelf voelen.
Wie jij eigenlijk écht bent.
Mooi. Puur.
Dat jij er mag zijn.
Precies zo als je een kind ook kunt zien.

...Snap je het een beetje?

Eigenlijk zou je het zelf eens moeten ervaren om het écht te begrijpen. Want ja, voelen is nou eenmaal best moeilijk uit te drukken in woorden.
Wat zou het mooi zijn als je je mooie, pure, échte ik kunt voelen.

Ik zou het iedereen zo gunnen!



(De tekening heb ik zelf gemaakt, op een moment dat ik enorm verlangde naar vrijheid in mezelf, als een kind. Niet veel later voelde ik precies dat.)