25. mei 2020
Ze stond stralend op de stoep van mijn praktijk. Haar moeder had al verteld dat ze heel blij was dat ze écht mocht komen en niet hoefde te videobellen. En ohhh... 😀✨ Wat ben ik óók BLIJ dat ik weer écht, ín de praktijk kan werken! Vandaag voelde ik grote dankbaarheid daarvoor, toen ik heel bewust kon ervaren hoe FIJN dat ook al weer is om elkaar in het écht te zien... Ook met volwassenen vind ik het fijner, maar vooral met het werken met kinderen merk ik zó'n verschil! Want wat er...
23. mei 2020
De laatste dagen voelde ik me nogal neerslachtig en moe. Geen wonder. Want er was een knagend gevoel in mij van niet goed genoeg. "Dat kan béter, Babette! Je moet méér weten, méér kunnen!", zei ik tegen mezelf. "Kom op, sterk zijn!". Superstreng was ik voor mezelf. Angst voelde ik ook, om het niet goed genoeg te doen, "het" niet te kunnen. Ik was heel hard aan het werk. Want dàn, zo dacht ik, komt het wel goed. Dàn ga ik wel meer in mezelf geloven... Het werkte voor geen meter...
11. mei 2020
Vanaf het voetbalveldje voor mijn deur wordt er enthousiast naar me gezwaaid. Ik zie een mama, een papa en een meisje. Ik zwaai terug en loop er naar toe. Ik ken ze nog van de BSO waar ik werkte en ik mis ze, de kinderen en de ouders. Wat vind ik het dan ook fíjn dat ik ze af en toe nog zie, even met ze kan kletsen, kan vragen hoe het met ze gaat. "Hoe was het voor je om niet naar school te gaan?", vroeg ik aan het meisje, nadat ze uitgebreid haar nieuwe "moves" met de bal had laten zien. "Ik...
26. april 2020
"Hòiii Babette!", hoorde ik een meisje roepen vanuit een zijstraatje toen ik gisteren, na lange tijd, weer eens even naar de stad liep. Mijn hart maakte een dansje, was meteen blij. Het meisje had bij mij in de groep gezeten toen ik nog op de BSO werkte. Ik zag haar op de stoep zitten en ik liep als vanzelf naar haar toe, hurkte bij haar neer. Ze had samen met een vriendinnetje een soepje gemaakt, met water en bloemetjes in een bakje. We kletsten over de soep en dat het zó lekker rook, dat je...
05. maart 2020
De foto die je ziet is gemaakt in 2012. Dit is mijn dochter Romée, samen met mij. In die tijd had ze extreme verlatingsangst. Haar naar school brengen was een ramp, ze klampte zich helemaal in paniek aan mij vast. Als ik weg ging, was ze doodsbang dat mij iets zou overkomen. En elke nacht stond ze wel een paar keer huilend naast mijn bed.
Toen ik snapte dat ze mij spiegelde, dat het te maken had met mijn eigen angst om alleen te zijn, en dat met haar deelde, verdween haar angst.
15. februari 2020
Hou van jezelf.
Gisteren, met Valentijnsdag, zag ik het vaak voorbij komen.
Hoe is het voor jou om die woorden te lezen, te horen?
Wat had ik zelf ooit een hékel aan die woorden!
Er was een tijd dat deze woorden écht irritatie, frustratie en verdriet bij mij opriepen. "Jaja!", dacht ik dan. "Makkelijk praten, maar bij mij lukt dat gewoon niet.".
Een gevoel van onmacht.
"Hóe dan?!" dacht ik.
30. januari 2020
Hoe is het met jouw vleugels? Die waarmee je danste de slappe lach had speelde of heel erg kon laten zien wat je voelde? Ongeremd, totaal vrijuit zijn wie je was? Die vleugels zijn er nog Echt Voel maar eens goed Misschien kan het kind in jou helpen ze terug te vinden En als dan blijkt dat ze vastgebonden zijn Gebroken Of gewond Kunnen jullie ze misschien Samen - met wat hulp wellicht - Liefdevol verzorgen Zodat je ze weer kunt gebruiken Net als toen Het kind in jou en de vleugels Zullen je...
28. januari 2020
"Mijn dochter worstelt enorm. En ik weet niet hoe ik haar kan helpen. Het raakt mij ook. Met mijn andere kinderen heb ik dat nooit.
Ik wíl helemaal niet zo reageren op haar. Maar ik weet niet hoe het anders moet. Ik wil het zó graag goed doen! Want wat gebeurt er als ik niet het goede doe?".
Ik deed een individuele familieopstelling met deze moeder om haar vraagstuk te onderzoeken.
10. januari 2020
"Ben jij wel eens geraakt door een kind? Het mooie, pure, het échte? Dat komt omdat je dan eigenlijk jezelf ziet." Ik had het wel vaker gehoord, maar begreep het nooit echt. "Ben ik ook zo mooi?" Ik kon dat niet écht voelen bij mezelf. Totdat ik me, in mijn eigen proces, verdiepte in familieopstellingen. Nu weet ik: dat pure, échte, dat zit ook in jou. In mij. In iedereen. Alleen zijn velen van ons het bewust zijn daarvan "ergens" kwijtgeraakt. Ik zal proberen uit te leggen hoe het voor mij...
10. juli 2019
Het meisje op de tekening ben ik. Een gelukkige herinnering die plotseling uit mijn onderbewustzijn naar boven kwam toen ik een familieopstelling deed... lees hier wat er gebeurde en wat er zo magisch is aan familieopstellingen.