"Mijn dochter worstelt enorm. En ik weet niet hoe ik haar kan helpen. Het raakt mij ook. Met mijn andere kinderen heb ik dat nooit.
Ik wíl helemaal niet zo reageren op haar. Maar ik weet niet hoe het anders moet. Ik wil het zó graag goed doen! Want wat gebeurt er als ik niet het goede doe?".
Ik deed een individuele familieopstelling met deze moeder om haar vraagstuk te onderzoeken.
In een familieopstelling kunnen we kijken naar en vooral voelen in een diepere laag, naar wat er nog onbewust is.
We stellen de familie op met behulp van vloertegels, die staan voor bepaalde personen in de familie. De vragensteller geeft de personen helemaal zelf een plek, zoals het op dat moment voelt voor hem/haar. Zo kan hij/zij zelf midden in het eigen verhaal, het eigen leven gaan staan. Ik als begeleider voel mee en stel vragen, stuur soms een beetje.
In deze familieopstelling ontdekte de moeder dat ze onbewust nog een zware last droeg van haar vader. Dat werd voor haar duidelijk voelbaar toen ze op zijn plek in de opstelling ging staan.
"Het was ongelooflijk heftig wat ik voelde in mijn lichaam. Letterlijke pijn. Wat moet dat zwaar voor hem geweest zijn!", zei ze na afloop. "Op mijn eigen plek voelde het veel lichter". Zo ontdekte ze dat zij de last en pijn als kind, uit loyaliteit, over had willen nemen van haar vader en dat het niet bij haar hoorde. Magische, blinde kinderliefde wordt dat genoemd. Elk kind heeft dat, vanzelf, als het wordt geboren. Een kind voelt onbewust aan wanneer de ouders een last meedragen uit het familiesysteem en wil iets terug wil doen voor het leven dat hem/haar gegeven is door de ouders. Het kind wil het bij de ouders weg nemen. Bovendien voelt het instinctief: "het moet goed gaan met jou, anders kun je niet voor mij zorgen en dan overleef ik niet".
De moeder in mijn praktijk was zich nooit bewust geweest van die last die ze als kind had overgenomen van haar vader. Maar al die tijd had het haar beperkt in haar doen en laten, waren bepaalde emoties en patronen steeds teruggekomen.
Het was een hele belangrijke eye-opener voor haar.
Met wat liefdevolle begeleiding kon ze de last laten waar hij hoorde. Daarna voelde ze een enorme bevrijding. Letterlijk ook, in haar schouder en haar rug.
Het was prachtig om te zien hoe haar gezicht, haar lichaam veranderde door de ontspanning. Het stralen, de zachtheid te zien en te voelen!
Nu snapte ze ook waarom haar kind haar zo raakte met haar worstelen en boze buien. Het was haar eigen onbewuste pijn vanuit haar eigen kind zijn, die geraakt werd.
Die onbewuste pijn van ouders voelt een kind feilloos aan en dan gaat het spiegelen door bepaald gedrag te vertonen of soms wordt het zelfs ziek. Op die manier zoekt het kind verbinding met de ouder en zegt het eigenlijk: "zie mij, zie jezelf!".
De dochter, met haar worstelen en haar woede, spiegelde (onbewust) haar moeder háár (onbewuste) worstelen en boosheid.
Prachtig dat het zo duidelijk werd!
De moeder was een berg ballast kwijt en voelde weer méér wie ze in werkelijkheid was.
De dochter voelde dat ook bij haar en hoefde haar niet meer te spiegelen.
In een later gesprek liet de moeder mij weten dat de boze buien van haar dochter verdwenen waren en dat haar dochter veel meer ontspannen en blij was. Zij voelde ook dat bepaalde dingen voor haar zelf makkelijker, lichter waren geworden.
En ze voelt nu rust en verbinding in de relatie met haar dochter.
Oh, ik vind het zó prachtig en moedig dat deze moeder wilde onderzoeken!
Ja, en fantastisch dat ik daar steeds weer bij mag zijn!
🌱
Misschien zoek je in de takken,
naar dat, wat zich enkel laat zien in de wortels.
~Rumi~
❤
Ik wíl helemaal niet zo reageren op haar. Maar ik weet niet hoe het anders moet. Ik wil het zó graag goed doen! Want wat gebeurt er als ik niet het goede doe?".
Ik deed een individuele familieopstelling met deze moeder om haar vraagstuk te onderzoeken.
In een familieopstelling kunnen we kijken naar en vooral voelen in een diepere laag, naar wat er nog onbewust is.
We stellen de familie op met behulp van vloertegels, die staan voor bepaalde personen in de familie. De vragensteller geeft de personen helemaal zelf een plek, zoals het op dat moment voelt voor hem/haar. Zo kan hij/zij zelf midden in het eigen verhaal, het eigen leven gaan staan. Ik als begeleider voel mee en stel vragen, stuur soms een beetje.
In deze familieopstelling ontdekte de moeder dat ze onbewust nog een zware last droeg van haar vader. Dat werd voor haar duidelijk voelbaar toen ze op zijn plek in de opstelling ging staan.
"Het was ongelooflijk heftig wat ik voelde in mijn lichaam. Letterlijke pijn. Wat moet dat zwaar voor hem geweest zijn!", zei ze na afloop. "Op mijn eigen plek voelde het veel lichter". Zo ontdekte ze dat zij de last en pijn als kind, uit loyaliteit, over had willen nemen van haar vader en dat het niet bij haar hoorde. Magische, blinde kinderliefde wordt dat genoemd. Elk kind heeft dat, vanzelf, als het wordt geboren. Een kind voelt onbewust aan wanneer de ouders een last meedragen uit het familiesysteem en wil iets terug wil doen voor het leven dat hem/haar gegeven is door de ouders. Het kind wil het bij de ouders weg nemen. Bovendien voelt het instinctief: "het moet goed gaan met jou, anders kun je niet voor mij zorgen en dan overleef ik niet".
De moeder in mijn praktijk was zich nooit bewust geweest van die last die ze als kind had overgenomen van haar vader. Maar al die tijd had het haar beperkt in haar doen en laten, waren bepaalde emoties en patronen steeds teruggekomen.
Het was een hele belangrijke eye-opener voor haar.
Met wat liefdevolle begeleiding kon ze de last laten waar hij hoorde. Daarna voelde ze een enorme bevrijding. Letterlijk ook, in haar schouder en haar rug.
Het was prachtig om te zien hoe haar gezicht, haar lichaam veranderde door de ontspanning. Het stralen, de zachtheid te zien en te voelen!
Nu snapte ze ook waarom haar kind haar zo raakte met haar worstelen en boze buien. Het was haar eigen onbewuste pijn vanuit haar eigen kind zijn, die geraakt werd.
Die onbewuste pijn van ouders voelt een kind feilloos aan en dan gaat het spiegelen door bepaald gedrag te vertonen of soms wordt het zelfs ziek. Op die manier zoekt het kind verbinding met de ouder en zegt het eigenlijk: "zie mij, zie jezelf!".
De dochter, met haar worstelen en haar woede, spiegelde (onbewust) haar moeder háár (onbewuste) worstelen en boosheid.
Prachtig dat het zo duidelijk werd!
De moeder was een berg ballast kwijt en voelde weer méér wie ze in werkelijkheid was.
De dochter voelde dat ook bij haar en hoefde haar niet meer te spiegelen.
In een later gesprek liet de moeder mij weten dat de boze buien van haar dochter verdwenen waren en dat haar dochter veel meer ontspannen en blij was. Zij voelde ook dat bepaalde dingen voor haar zelf makkelijker, lichter waren geworden.
En ze voelt nu rust en verbinding in de relatie met haar dochter.
Oh, ik vind het zó prachtig en moedig dat deze moeder wilde onderzoeken!
Ja, en fantastisch dat ik daar steeds weer bij mag zijn!
🌱
Misschien zoek je in de takken,
naar dat, wat zich enkel laat zien in de wortels.
~Rumi~
❤