Wat spiegelt je kind jou? Wat betekent het en hoe moet je dat eigenlijk zien?
De foto die je ziet is gemaakt in 2012. Dit is mijn dochter Romée, samen met mij. In die tijd had ze extreme verlatingsangst. Haar naar school brengen was een ramp, ze klampte zich helemaal in
paniek aan mij vast. Als ik weg ging, was ze doodsbang dat mij iets zou overkomen. En elke nacht stond ze wel een paar keer huilend naast mijn bed.
Toen ik, met hulp van een kindertherapeute, er bewust van werd dat ze mij wilde spiegelen, dat het te maken had met mijn eigen angst om alleen te zijn, en dat open met Romée deelde, was de
verlatingsangst bij haar in één klap over.
In mijn latere leven en in mijn werk met kinderen en opvoeders heb ik nog veel meer geleerd over kinderen en spiegelen.
De meeste mensen hebben er wel eens van gehoord, dat je kind jou spiegelt.
Toch krijg ik vaak de vraag, wat dat spiegelen dan precies betekent, hoe je dat moet zien.
Ieder mens neemt in zijn of haar leven ervaringen mee uit de eigen opvoeding. Dat kunnen fijne ervaringen zijn. Maar sommige ervaringen zijn pijnlijk en verdrietig, misschien angstig of
frustrerend geweest.
Zodra je kinderen krijgt, komen dat soort herinneringen vaak (bewust of onbewust) terug, vanuit jouw eigen opvoeding.
Je herkent het vast: naar jouw eigen kinderen hoor je jezelf praten, zie je jezelf doen, en herken je iets van je vader of je moeder. Of je herinnert je dingen uit jouw eigen opvoeding die je met
jouw eigen kinderen juist héél anders aan wilt aanpakken.
Misschien heb je wel eens gemerkt dat je kind jou emotioneel behoorlijk kan raken. Wanneer je bijvoorbeeld ziet dat het heel onzeker of faalangstig is en je daar verdrietig van wordt. Of wanneer
het steeds weer botst tussen jullie, er strijd en onrust ontstaat. Wanneer het gedrag van je kind je heel boos maakt, gefrustreerd. Wanneer er iets is in de energie tussen jullie, en je je vinger
er niet op kunt leggen.
Wanneer emoties hoog oplopen bij jou en/of bij je kind, kun je er van uit gaan dat het iets raakt uit jouw eigen opvoeding of ervaring op jongere leeftijd.
Vaak is wàt dat dan precies is, bij jou onbewust. Dat is wat we vaak een blinde vlek noemen.
Wat gebeurt er?
De pijn die te maken heeft met jouw verleden en die jij onbewust met je meedraagt, of dat wat wel bewust is maar je (om je kind niet te belasten) niet laat blijken...
voelt je kind intuïtief haarfijn aan.
Het voelt dat er bij jou iets "niet goed" is.
Kinderen zijn altijd loyaal naar hun opvoeders. Onbewust, van nature, voelen ze: mijn ouders hebben mij het leven gegeven, dus als het niet goed met ze gaat, wil ik ervoor zorgen dat het weer
beter gaat. Bovendien voelen ze, ook van nature en onbewust: het moet goed met ze gaan, want zij moeten voor mij zorgen, anders overleef ik het niet.
Op die manier zal een kind wanneer het voelt dat iets jou pijn of verdriet doet, jou boos of angstig maakt (of dat nou bewust of onbewust is) verbinding zoeken. Dat wat voor volwassenen vaak
lijkt op aandacht vragen met bepaald gedrag, is dus eigenlijk verbinding zoeken.
Omdat kinderen wel vóelen dat er iets is, maar soms (nog) niet weten hoe dat te uiten, kan dat in volwassen ogen soms wat "onhandig" gedrag lijken, zoals bijvoorbeeld extreem boze buien, extreme
angst of onzekerheid.
En vaak is dàt iets wat òns emotioneel raakt.
En dàt is dan die spiegel.
Op deze manier zoeken kinderen verbinding om jou iets duidelijk te maken. Ze willen jou, met hun gedrag, iets vertellen. Ze willen jou daarmee laten zien: je draagt iets met je mee en daar mag je
naar kijken.
En dat zullen ze blijven herhalen, net zolang tot het bij jou bewust is en het niet meer nodig is signalen af te geven met gedrag, met spiegelen.
Eigenlijk zou je het kunnen zien als een prachtige kans om naar jezelf te kijken en dat te helen.
Wanneer dat bewust is, zal je kind ook rust voelen. Want dan is het voor hem/haar niet meer nodig om met bepaald gedrag iets duidelijk te maken.
Hoe weet je of het gedrag van je kind een spiegel is?
Wanneer patronen zich steeds herhalen. Wanneer bij jou en/of bij je kind de emoties vaak hoog oplopen...
Kun je ervan uit gaan dat je kind jou iets duidelijk wil maken.
Hoe weet je wat je kind jou precies duidelijk wil maken?
Dat is vaak nog niet zo makkelijk te ontdekken. Voor kinderen is het waarnemen bij volwassenen en uiten door middel van gedrag onbewust, voor opvoeders is dat wat hen daarin écht raakt vaak een
blinde vlek.
Wanneer je er zelf niet uit komt, kijk ik heel graag met je mee.
Daarvoor heb ik De Kunst van het Groeien opgericht! Wanneer je wilt weten waar bepaalde patronen, waar bepaald gedrag vandaan komt of wat je kind jou spiegelt, kan ik je helpen.
De jarenlange ervaring in het werken met kinderen en opvoeders én alles wat ik vanuit mijn eigen (hobbels in het) groeien tot nu toe heb ontdekt, hebben mij geleerd dat ik door goed te kijken en
te voelen vaak al snel kan weten wat een kind met bepaald gedrag precies duidelijk wil maken. Wat er nodig is voor kinderen en opvoeders. Ik kijk en voel daarbij met het kind (met o.a. spel,
tekenen, expressie) èn met de opvoeders. Vervolgens "vertaal" ik dat, zodat kinderen en opvoeders elkaar beter begrijpen, er weer echte verbinding ontstaat en ze samen in alle rust weer verder
kunnen groeien.
Sinds enige tijd heb ik ontdekt dat individuele familieopstellingen daar ook heel behulpzaam bij kunnen zijn. Met zo'n familieopstelling kijken we ook naar de spiegeling. Naar dat wat jij, vaak
onbewust, mee hebt genomen uit jouw eigen opvoeding.
Dat doen we één op één; je kind hoeft daar niet bij te zijn.
Hier lees je er meer over:
https://www.dekunstvanhetgroeien.nl/individuele-familieopstellingen/
Mijn wens is dat zo veel mogelijk volwassenen en kinderen elkaar beter begrijpen. Zodat de liefde weer kan stromen, zodat er échte verbinding kan ontstaan.
Ze kunnen van elkaar leren, zodat ze samen kunnen groeien.
Dan zal er meer rust en harmonie, geluk zijn.
En zo kunnen we de wereld samen een beetje mooier maken.
❤