"Hòiii Babette!", hoorde ik een meisje roepen vanuit een zijstraatje toen ik gisteren, na lange tijd, weer eens even naar de stad liep. Mijn hart maakte een dansje, was meteen blij. Het meisje
had bij mij in de groep gezeten toen ik nog op de BSO werkte. Ik zag haar op de stoep zitten en ik liep als vanzelf naar haar toe, hurkte bij haar neer. Ze had samen met een vriendinnetje een
soepje gemaakt, met water en bloemetjes in een bakje. We kletsten over de soep en dat het zó lekker rook, dat je er wel parfum van zou kunnen maken. Gewoon, kletsen, zou je misschien denken, maar
zo voelde het voor mij niet. De tranen sprongen me in de ogen. Van geluk. Om "gewoon" weer even in het écht met een kind te praten en de energie te voelen. Wauw. Haar moeder kwam er ook bij staan
en we hadden een mooi gesprek. Ook voor haar was het fijn, merkte ik, om even te delen. Hoe prachtig dat dat zo spontaan ontstond. Toen ik verder liep, zwaaide het meisje me uitbundig uit. "Doei,
doei, doei....", riep ze, tot ik het niet meer kon horen. Het ontroerde me zo. Goh, wat word ik hier gelukkig van en wat kan ik hier toch van genieten! En wat is dit ànders dan via Skype of
beeldbellen. Wat hóórt dit gewoon bij mij, écht contact.
En wat heb ik intens genoten van iets dat zo normaal lijkt.
Zo voel ik de laatste dagen vaker intens geluk bij de dingen die eerder zo gewoon leken. Eerst was ik verrast en overweldigde het me bijna. Nu geniet ik met volle teugen!
Het lijkt erop dat deze periode me dat geleerd heeft.
De eerste weken niet hoor, die waren verre van halleluja. Toen was ik vooral bezig met balen dat ik, net nu ik zo lekker op dreef was met mijn praktijk en allerlei mooie plannen had, er niets mee
kón. Ik voelde me nutteloos, dat vooral. Ik wilde zó ontzettend graag iets dóen, degenen hèlpen die worstelden. Ik miste de kinderen om me heen meer dan ooit en kwam opnieuw in een soort
rouwperiode van afscheid van het werken bij de BSO. Ik maakte me zorgen om mijn financiën en om hoe het dan "straks" moet, àls het al ooit weer goed mocht komen. Ik begon me steeds nuttelozer en
futlozer te voelen. Ik voelde me vooral verdrietig en alleen.
Een week geleden bereikte het een dieptepunt en zag ik het even niet meer zitten.
Gelukkig kon ik delen met mijn lief, die geduldig luisterde. Ik deed mijn verhaal en hij stelde de juiste vragen. "Het lijkt erop dat je in een freeze terecht gekomen bent", zei hij. En ineens
begreep ik het. Dat wat ik voelde, was een oud gevoel dat ik kende, het was niet van nú. De hele corona situatie léék in sommige opzichten op toen. Het had me onbewust herinnerd aan een niet zo'n
fijne periode in mijn puberteit, toen ik me opsloot in mijn kamer en me bang en alleen voelde.
Wauw... wat een opluchting was dat! Op het moment dat ik me daar bewust van werd, dat het niet van nú was, voelde ik dat het meteen weer ging stromen in mij. De flow, de passie. En
hóe!
Van het ene in het andere uiterste.
Mijn hart danste, mijn hele lichaam tintelde, ik lachte, het stroomde, ik huilde van geluk!
Heerlijke energie en inspiratie verschenen in mij. En nog mooier: ik zag ineens heel helder al het moois, dat wat er wél is: mijn lieve mooie kinderen die fijn in hun vel zitten, veel fijne tijd
samen met mijn lief, de heerlijke en wonderschone natuur waar ik elke dag van mag genieten, wandelen met mijn vriendinnen, heerlijk lezen, schrijven, mediteren, rust, zakken, dat ik niets hóef...
En gisteren in de stad, alle mooie mensen die ik sprak, groette, die mij herinnerde aan fijne herinneringen in plaats aan dat wat er niet meer was. Sowieso... tjonge, wat zag ik ineens enorm alle
prachtige herinneringen uit mijn leven!
Wauw. Wat zo'n gedwongen stilstand voor moois met je kan doen!
En vandaag, terwijl ik in de heerlijke tuin van mijn lief zit, een oase van rust, met zingende vogeltjes en de prachtigste bloemen, de zon, mooie muziek op de achtergrond, voel ik me zó vervuld
en vol vertrouwen.
En ik voelde:
Al die misère van de afgelopen weken... ontstond doordat ik wilde veranderen wat ik niet kòn veranderen. Daardoor zag ik al dat moois helemaal niet meer. Maar de misère ontstond ook doordat ik,
meer dan ik dacht, gericht was op "ik wil iets doen voor een ander, die het zo moeilijk heeft" en ik me slecht ging voelen doordat dat niet kòn.
Ineens besefte ik me dat ik vooral veel bezig was geweest met anderen en daarbij mezelf vergat, absoluut niet lief was voor mezelf. Ik snap nu dat het eerst vóelen van die pijn en dat verdriet
"de bedoeling" was. Zodat ik meer voor mezelf ging zorgen, meer van mezelf ging houden.
Wat wil IK en wat heb IK nodig....??
Ik denk dat veel mensen daar iets aan zouden hebben in deze periode. Dat ze zich deze vragen, in alle openheid en met compassie voor zichzelf, mogen stellen.
Wonderlijk toch, hoe ik dat steeds zo goed kan zien en vertelde aan de opvoeders in mijn praktijk: zorg eerst voor jezelf, pas dàn zul je er écht voor een ander kunnen zijn.
En het nu toch ook zelf weer ontdek.
Maar ook dat is oké.
Want ik voel een intense dankbaarheid dat ik dit geluk nu mag voelen.
Ik voel ook weer vertrouwen. In mezelf en in de toekomst.
Het komt goed. Het ís goed. Hoe dan ook.
En dat wat kàn, dat kan.
Dat wat er wél is, is zó duidelijk nu, en zó mooi, zó waardevol.
Ja. Daar ga ik nog eens even flink van genieten.
En oh, wat voel ik de inspiratie en de energie weer heerlijk stromen. Ik zie mogelijkheden. Ik voel de liefde in mezelf.
Wat fijn! Want van dááruit kan ik de ouders en kinderen en de mensen met een vraag voor zichzelf weer met open armen ontvangen.
Zèlfs al is het eerst nog met 1,5 meter afstand of online.
Voel je welkom, lieve mensen! Als je even niet meer weet hoe je voor jezelf zou kunnen zorgen, wat jij wilt, wat jij nodig hebt, wat jou zou kunnen helpen. Voor jezelf, voor jou en je kind(eren),
in de opvoeding, in je relatie of met je werk.
Echt hoor. Je bent niet de enige...
❤
Met een individuele familieopstelling kun je op een diepere laag zien, voelen en aan den lijve ervaren wat de werkelijke oorzaak is van steeds terugkerende patronen en/of heftige emoties. Wat nog
onbewust is, wordt bewust en zo kom je stappen verder.
Dat kan, één op één, in mijn praktijk, met 1,5 meter afstand.
https://www.dekunstvanhetgroeien.nl/individuele-familieopstellingen/
(De foto maakte ik in de fijne tuin van mijn lief. Eén van de wonderlijke hartjes-bloemen van zó dichtbij, staat voor mij symbool voor écht zíen wat voor moois er is, wat voor moois er kan
groeien en bloeien. En dan is het ook nog een hartje... ❤🌱)