Vanaf het voetbalveldje voor mijn deur wordt er enthousiast naar me gezwaaid. Ik zie een mama, een papa en een meisje. Ik zwaai terug en loop er naar toe. Ik ken ze nog van de BSO waar ik werkte
en ik mis ze, de kinderen en de ouders. Wat vind ik het dan ook fíjn dat ik ze af en toe nog zie, even met ze kan kletsen, kan vragen hoe het met ze gaat.
"Hoe was het voor je om niet naar school te gaan?", vroeg ik aan het meisje, nadat ze uitgebreid haar nieuwe "moves" met de bal had laten zien.
"Ik mis de juf wel" zei ze, "maar ik vind het ook wel fijn dat ik nu zo veel bij papa en mama ben."
"Morgen ga je weer naar school, hè?", zei ik.
"Ja", zei ze, "ik zou willen dat papa en mama dan met me mee konden!".
We kletsten nog wat en maakten grapjes over hoe vol die klas wel niet zou zijn met àl die papa's en mama's erbij en waar ze dan wel niet zouden moeten zitten.
Ik ontdekte in dit gesprek wat ik al een tijdje zie, wat ik heel belangrijk vind en waar ik graag iets in zou willen betekenen: dat er meer verbinding komt tussen kind-ouders en
leerkracht.
Alle ouders erbij in de klas kan natuurlijk niet, maar het zou een wereld van verschil maken als ze er meer denkbééldig bij zouden zijn. Dat elk kind in de klas gezien wordt alsof de ouders er
steeds ook bij zijn.
Want je kunt, zo vind ik, een kind niet écht zien zonder ook de ouders te zien.
Het meisje ging weer voetballen met haar vader en ik kletste nog wat met de moeder.
Ze vertelde hoe ze de afgelopen weken had ontdekt waar haar dochter mee had geworsteld op school.
"Ik wist wel dat ze wat onzeker was op school, maar dat het zó erg was... Ze liet gewoon in het begin helemaal haar koppie hangen", zei ze, "en zei dat ze het tòch niet kon. Ze voelde druk, en
concurrentie met de anderen. Dat wist ik helemaal niet!". De moeder was heel blij dat ze het ontdekte en wist haar dochter zó te begeleiden, dat ze al snel weer genoeg vertrouwen had dat ze het
wél kon. Prachtig vind ik dat! Ja, haar moeder kent haar natuurlijk het best. Waar ik zeker niet mee wil zeggen dat de juf het niet goed doet, maar ik dacht: wat zou het toch hèlpen als juf en
mama (en/of papa) méér contact zouden hebben. Als de juf meer zou weten van hoe het meisje écht in elkaar zit. Zodat de juf weet wat het meisje écht nodig heeft.
En wat zou het voor het meisje ook fijn zijn als haar ouders meer betrokken zijn bij haar school. Want naar niemand is zij meer loyaal, dan naar haar ouders en met niemand is de band zó sterk,
als met haar ouders. Voor haar is niets fijner dan dat de juf het meisje mét haar ouders ziet.
Ik las laatst over een experiment (in het boek "Jij hoort bij ons" van M. Franke-Gricksch over kijken naar kinderen in de klas mét hun familiesysteem) waarbij de juf een rekensom op het bord
zette. De kinderen vonden de som moeilijk. Toen vroeg ze de kinderen om te doen alsof één van hun ouders (of ander familielid) achter hun stond. ...En de kinderen konden de som moeiteloos
oplossen!
Ik vind, je kunt een kind niet écht zien zonder de ouders erbij te betrekken. Een kind voelt zich niet alleen écht gezien en zal zich fijner, veiliger voelen op school, beter met problemen om
kunnen gaan, ook kun je op deze manier de dieperliggende, werkelijke oorzaak van bepaald bijzonder gedrag bij kinderen ontdekken.
Zoals ik al zei, naar niemand anders dan hun ouders zijn kinderen zó loyaal. Kinderen hebben hun ouders als grootste voorbeeld. Díe imiteren, spiegelen ze vooral. Zij voelen zonder woorden aan
wat er bij hun ouders van binnen speelt en dat leven zij uít. Ook op school. Wat zou het mooi zijn als er meer en échte, diepere aandacht was voor: uit welk nest, welke familie komt het kind en
wat neemt het daar uit mee in zijn/haar gedrag. Het kan goed zijn dat een kind zich niet kan concentreren omdat er thuis iets speelt. Dat het op 8-jarige leeftijd nog in de broek plast omdat het
angst voelt bij een van de ouders, die ergens onbewust een angst meedraagt vanuit zijn/haar opvoeden, familie. Of dat het faalangst laat zien omdat een van de ouders daar nog mee worstelt vanuit
zijn/haar opgroeien.
Wanneer een kind opvallend gedrag op school laat zien en iemand zou systemisch kunnen kijken met de ouders, zodat het kind het gedrag niet meer spiegelt, zou dat ook doorwerken op
school.
Dat wat het kind spiegelt, is vaak zowel bij het kind als bij de ouders onbewust. Als je er systemisch naar kijkt, kan de werkelijke oorzaak duidelijk worden en kan het opgelost
worden.
Het is zó jammer als de leerkracht zijn/haar uiterste best doet op school, en de ouders thuis, afzonderlijk van elkaar en zowel het kind, de ouders als de leerkracht niet ontdekken wat er écht
nodig is.
En. Als de dieperliggende oorzaak van het gedrag van het kind ontdekt kan worden, zal dat, behalve voor het kind en de opvoeders, ook fijn zijn voor de leerkracht, zal er meer harmonie zijn in de
groep, zal dat doorwerken in de school, in de wereld...
Mijn wens is dat er meer verbinding komt tussen kind, ouders en leerkracht.
Dat we samen kunnen kijken naar: wat heeft het kind, wat hebben de ouders en de leerkracht écht nodig en hoe kunnen we dat in de praktijk brengen?
Als ouder-kindcoach zou ik graag willen assisteren, de vertaler willen zijn tussen leerling, ouders en leerkracht.
Het zal van grote toegevoegde waarde kunnen zijn voor het welzijn van onze kinderen en daarmee voor de wereld.
De moeder die ik op het voetbalveldje sprak, vond het een geweldig idee. En zo meer ouders en leerkrachten, collega's die ik sprak.
En ik heb er ontzettend veel zin in om eens uit te zoeken hoe ik dit in de praktijk kan brengen!
Ik wens alle kinderen die vandaag weer naar school zijn gegaan een fijne tijd, waarin veel aandacht is voor dat wat ze hebben beleefd de afgelopen weken. Ik wens de ouders dat ze daarin ook
gezien en betrokken worden. En ik wens de leerkrachten veel rust en tijd om aandacht te kunnen hebben voor de kinderen en hoe het écht met ze gaat.
Ik wens, voor ieders geluk, veel verbinding!
❤