De laatste dagen voelde ik me nogal neerslachtig en moe.
Geen wonder. Want er was een knagend gevoel in mij van niet goed genoeg. "Dat kan béter, Babette! Je moet méér weten, méér kunnen!", zei ik tegen mezelf. "Kom op, sterk zijn!". Superstreng was ik
voor mezelf. Angst voelde ik ook, om het niet goed genoeg te doen, "het" niet te kunnen. Ik was heel hard aan het werk. Want dàn, zo dacht ik, komt het wel goed. Dàn ga ik wel meer in mezelf
geloven...
Het werkte voor geen meter natuurlijk.
Het werkte zelfs verlammend. En het voelde alsof ik mezelf niet was, of alles wat er gebeurde in een andere wereld gebeurde, zoiets. Ik voelde soms letterlijk mijn lichaam niet meer. Alsof ik
mezelf verlaten had...
Vannacht droomde ik over dat ik op zoek was naar erkenning. Naar iemand die me begreep en waar ik even tegenaan mocht leunen. Ik vond niemand die dat deed of wilde. Iedereen keerde zich juist van
me af. Ik voelde me alleen en vooral niet goed genoeg.
Ik werd wakker met een verdrietig gevoel. En gaf mezelf weer op de kop... "Je moet ook eens liever zijn tegen jezelf!", zei ik boos tegen mij. "Natuurlijk kun je het niet bij anderen halen, je
moet het jezèlf geven!". "Dat wéét ik ook wel", zei een ander stemmetje. "Maar HOE dan?!".
Ik sprak erover met mijn lief en hij zei: "misschien is het de bedoeling dat dat wat je voelt erkenning krijgt". En meteen voelde ik de energie weer stromen door mijn lichaam. "Ja! Dát is het!
Niet mijn best doen, dat het béter moet, maar erkenning!".
Ik voelde me meteen weer volwassen en zag een prachtig klein meisje bang, onzeker en verdrietig in een hoekje zitten. Ik zag mezelf, een jaar of 10. Ik voelde meteen heel veel liefde voor haar.
Ze keek een beetje bozig. "Hèhè!", zei ze "snap je het eindelijk?!". Ik nam haar in mijn armen en kuste haar kruin. "Ja! Ik snap het!", zei ik. "Het spijt me zo. Ik was zó mijn best aan het doen,
maar wist even niet meer dat jij het was die riep. Het spijt me dat ik je niet zag en hoorde! Ik ben nu bij je, wees maar niet bang. Ik zorg voor jou. En ik weet dat je het spannend vindt om
stappen te zetten in de grote wereld, en ik weet ook dat je het kan. We doen het samen. Ik blijf bij je.".
Het kleine meisje ontspande en leunde heerlijk tegen me aan.
Pfff... wat een opluchting!! En wat voel ik me nu ànders dan de afgelopen dagen! Zoooo veel fijner! Zélfs met het spannende gevoel dat er ook nog steeds is. Want dat mag er gewoon
zijn!
Oh, héérlijk, BLIJ!! Ik ben er weer!!
"Wat fijn dat ik even met je kon delen", zei ik tegen mijn lief, "zodat ik nu weet dat het het kleine meisje in mij is dat erkenning en liefde nodig heeft." En: "Goh... hoe kàn het toch dat ik
het wèl zo goed weet voor anderen, voor kinderen en ouders in mijn praktijk?", zei ik. En ik dacht aan het filmpje dat ik deze week op Facebook plaatste over hoe belangrijk ik het vind dat het
gevoel van kinderen erkend wordt.
We schoten allebei in de lach.
Want wat vertel ik in het filmpje? "Ik vind het erkennen van gevoelens bij kinderen heel belangrijk, want dat geeft ze zelfvertrouwen!"
(https://www.facebook.com/779840965486771/posts/1912208138916709/)
...Ahum. 🙃 Haha! 😁 ...Proest! 😂
En ondertussen ga ik totáál voorbij aan de gevoelens van mijn eigen innerlijke kind!
Dat is dus die bekende blinde vlek.
Maar dat is oké.
Nu ben ik gewoon heel blij dat ik het ontdekte, wat mijn kleine meisje en ik nodig hebben. Het heeft me weer veel inzicht gebracht.
Ik groei steeds meer, zak steeds dieper in wie ik écht ben.
En toen zag ik vanmorgen dit filmpje voorbij komen. In het meisje zie ik zó'n heerlijke ongeremdheid, Sprankelend, prachtig puur, zó vreugdevol!
Het ontroerde me en deed me denken aan mezelf toen ik een jaar of 10, 11 was. Ik organiseerde toen kleurwedstrijden in de klas, met mijn eigen gemaakte tekeningen, omdat ik gewoon geloofde dat ik
als de beste kon tekenen. En in toneelstukjes wilde ik de hoofdrol, en ik stond daar net als dat meisje: "hoi allemaal! Dit ben IK!". Ik dacht niet na en gíng gewoon.
Ik voel me dankbaar dat ik nu weer kan voelen dat ik dat nog steeds ben. Dat dat màg, helemaal mezelf zijn. En dat ik zie dat dat juist prachtig is!!
Grappig hoe dat toch werkt, met blinde vlekken die ont-dekt worden. Dat het ineens zo logisch kan voelen. Zó heerlijk en enorm bevrijdend!
Het lastige is alleen: blinde vlekken zie je vaak niet uit jezelf. Anders werden ze ook niet blind genoemd... En dan is het heel fijn wanneer er iemand met je mee kan kijken, vragen stelt. Dat
ervaar ik ook vaak zo met cliënten, in mijn praktijk.
Zou jij ook willen onderzoeken waar jouw gevoel van weerstand, afkeuring naar jezelf, angst, boosheid of onzekerheid vandaan komt?
De blinde vlekken ont-dekken?
Ik kijk graag met je mee.
Een individuele familieopstelling bijvoorbeeld is een mooie manier om blinde vlekken op te sporen, te onderzoeken wat jouw innerlijk kind voelt, vanuit jouw opgroeien, en wat jij nodig
hebt.
De inzichten die je dan krijgt, kunnen je helpen om oude patronen los te laten en zo meer ruimte, vreugde en rust te voelen in jezelf. Je kunt dan als volwassene zorgen voor jouw kleine meisje of
jongetje en zo ook dat "Ik ben goed zoals ik ben-gevoel" weer ervaren.
Je bent van ❤e welkom!
(filmpje: https://www.facebook.com/527485110/posts/10163445971285111/)